Gawot (muzyka)
Gawot – muzyczna forma taneczna oparta na tańcu gawot[1][2].
Tempo umiarkowane, metrum najczęściej alla breve z przedtaktem, symetryczne frazy i zdania. Przyjmuje formę ronda, formę dwuczęściową (A A1) lub trzyczęściową z kontrastującą częścią środkową: I gawot – musette – II gawot (ze zmianą trybu i nutą pedałową)[1][2].
Najbardziej popularny w muzyce barokowej, obecny w suicie, muzyce baletowej i operowej (np. G.F. Händel, H. Purcell). W okresie klasycyzmu spotykany rzadziej (W.A. Mozart), raczej jako samodzielna forma instrumentalna, później wyszedł z użycia. Pojawia się dopiero w muzyce XX w. w nurcie neoklasycznym (np. I Symfonia D-dur „Klasyczna” Prokofjewa)[1][2].
Znane gawoty:
- Johann Sebastian Bach – Gawot ze Suity orkiestrowej D-dur
- Wolfgang Amadeus Mozart – Gawot na orkiestrę H-dur K300 1778
- Johannes Brahms – Gawot na fortepian A-dur 1871
- Richard Strauss – Gawot na fortepian Aus alter Zeit AV57 1879
- Siergiej Prokofjew – Gawot z „Symfonii klasycznej” (1916–1917)
- Paul Lincke – Gawot z operetki „Lysistrata” 1902[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Habela 1968 ↓, s. 71.
- ↑ a b c Chodkowski 1995 ↓, s. 301.
- ↑ „Robaczki świętojańskie”: gawot z operetki „Lysistrata”. fbc.pionier.net.pl. [dostęp 2021-02-20]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
- Mała encyklopedia muzyki. Stefan Śledziński (red.). Wyd. III. Warszawa: PWN, 1981. ISBN 83-01-00958-6. (pol.).
- Danuta Wójcik, ABC Form Muzycznych, wyd. 2 popr., Kraków: Musica Iagellonica, 1997, ISBN 83-7099-061-4, OCLC 749833025.